1°Premio de Poesía XXVI CERTAME LITERARIO XOÁN DÍAZ

31 de maio.

Lonxe do que ás veses nos atrevemos a admitir, que recoñezan o teu traballo é sempre algo incríbel e fondamente importante.
E ás veses, coma por exemplo no cénit da forte crise que veño de pasar e que abrangueu completamente a miña vida, convértese nunha nave de salvamento,
nun pulo de enerxía de indubidábel relevancia e que che enche de ghanas de seghir.
O poema que encabeza a composición gañadora e que no acto compartín co público, marcou un cambio TOTAL na miña escrita, na miña concepción da creación propia, e en min. Isto xeroume ao comezo moitísima inseguridade, pois non me cabía imaxinarme que alguén máis puidera somerxerse no que é, posíbelmente, o meu traballo máis íntimo.
O que confía ao oínte situacións que xamais verbalizara. E que para colmo eu cría MOI pobre estilísticamente.
Por todo isto e máis, síntome súper agradecida, foi unha enorme sorpresa que me premiaran esa obra e é unha marabilla sentirse tan acollida e compartilo con persoas así.E que aínda en pleno estado de emoción e acabada de baixar do escenario recibira a chamada na que me comunicaron que resultei premiada tamén no Certame da Fundación Rosalía de Castro coido que foi o que me deu hoxe os folgos definitivos cara a vida. MOITÍSIMAS GRAZAS.

I Certame Literario Torre de Caldaloba

Sigo coa teima de subir entradas que quedaron atrasadas coa fin de pór isto ao día sen demasiados baldeiros, aínda que algúns son xa inevitábeis.

O pasado decembro resultei gañadora deste certame na categoría de menores de 18 anos e este é o contido que subín ás miñas redes sociais sobre a entrega de premios:

Quería compartir convosco un trociño do día de onte.
Sen dúbida repleto de emoción e de momentos inolvidábeis. Como a maioría xa saberedes resultei gañadora na categoría de menores de 18 neste I Certame de Poesía Torre de Caldaloba e non podo estar máis agradecida pola marabillosa acollida da organización e do xurado. Dándome moito apoio e moitísimo pulo para seguir traballando. Déixovos, ademais dunha mostriña da entrega de premios e fragmentiños do meu recitado unhas fotos (perdoade pola falta de calidade) da Torre de Caldaloba, á que honra este certame, en cuxa historia baseei os meus versos e a que tiven onte a xenial oportunidade de visitar. Unha aperta enorme e recordade apostar sempre pola arte. ❤️

Eles tamén laian

El tamén laia.

El, sen acubillo, permanentemente encadeado,  «adestrado» con violencia. É culpábel dalgún dano?Eles, que tan inocentes queren, merecen o maltrato?

Infancias na pobreza

Foi aos meus 13 anos, cando cursaba Investigación e Tratamento da Información en 1º da ESO, cando decidín facer un dos meus traballos, neste caso unha pequena reportaxe (que me gustaría recuperar) sobre a situación de pobreza na miña comarca, O Barbanza.

Moi emocionada con esta encomenda levei a cabo unha investigación bastante meticulosa en datos e realicei unha pequena entrevista e reportaxe fotográfica aos habitantes da zona de chabolas d’A Conlleira, Riveira, zona onde centrei o meu traballo, tentando denunciar as condicións nas que están e facendo fincapé sobre todo na grande cantidade de nenas e nenos que alí viven.

Hoxe, comparto convosco esas imaxes, que aínda perdendo valor ao non poder compartir o texto que as acompañaba, quería que quedasen ben presentes neste blogue e nas meniñas de quen as visualice.

Isto está ocorrendo moi preto de nós! Nas nosas propias vilas! Lonxe do que ás veces pensamos, non é necesario viaxar a lugares que consideramos en principio en peores condicións sociais para velo.

 

Un saúdo a todas.

Infancias na pobreza

O parque

3° Premio no XXXIII Certame de Poesía María Soliño

O pasado xuño resultei obtedora do 3° Premio no Certame de Poesía María Soliño!

Coma sempre infindamente agradecida á acollida, ao calor da xente e á grande labor que fan por nós, os que tratamos de darlle voz e polo arte.

Comparto convosco foto e enlace á noticia do Faro de Vigo!

1° Accésit VI Concurso Escolar de Poesía Rosalía de Castro

(Entrada que levaba en borrador dende xuño, de novo, síntoo)

GRAZAS, GRAZAS E GRAZAS un ano máis á Fundación Rosalía de Castro por outorgarme este accésit e moitísimos parabéns a tódolos demais premiados. Este ano houbo unha calidade inusualmente impresionante.

GRAZAS, GRAZAS por apoiar, incentivar e dar vida a algo tan grande, bonito e imprescindíbel.
Por regalarnos momentos tan máxicos con tantas emocións a flor de pel e permitirnos atoparnos con persoas tan incríbeis. Porque nos facedes crecer, e nos facedes aínda máis especiais. E isto sempre formará parte de nós.
Loitade e recordarde que, mentres o arte perdure, quedará esperanza.

Comparto convosco, como acostumo, o vídeo do meu recitado aquí e un par de fotos. Unha aperta enorme!!!

Agoniza la muerte.

Miré al azul eterno

y en él el hielo teñía al quemarlo un presagio.

Huían conscientes dos aves de fuego.
Y ocurrió, cayó el primer rayo.

(Soy flor y siento esa corriente

esa fatua luz asesina

recorriéndome el tallo.)

Los animales aullaban,

en silencio.

Y hasta la muerte agonizaba

ya no era música el canto eterno del viento.

Escucho el hálito hambriento del destino

en el llanto del sudor

de aquel destello ardiente.

Desequilibrio del holOcAusTo.

El mundo reclama lo suyo,

nos castiga

por masacrarlo.

Ya no pertenecemos aquí.

Se rompe el mutismo del hechizo
y llora el cielo.

Desaparezco.

Me desato.

Premio de la primera categoría en el XXIV Concurso Nacional de Poesía Joven Juegos Florales del Campo de Cartagena

Hola a todas/os, supongo que la mayoría ya lo sabréis pero subo esta entrada para informaros de que he resultado ganadora del premio único de la primera categoría de este concurso, mi primer nacional, y agradeceros todos los mensajes de apoyo y cariño.

Además, comparto con vosotras/os un vídeo con el recitado del poema ganador («Agoniza la muerte») y algunas fotos de la entrega de premios, que tuvo lugar el pasado sábado 10 de marzo en un acto precioso con muchísima riqueza lírica y cultural dedicado a Miguel Hernández y en el cuál he tenido la oportunidad de conversar con personas maravillosas.

Infinitamente agradecida al Centro Cultural y Deportivo de La Palma por concederme este premio, la experiencia y por una acogida tan afectuosa.

Acracia da eternidade

Sinto unha forza devoradora preméndome a mente.
Presión. Mareo. Vertixe. Pranto. Pánico. (Son livre?)
A desavinza desa presión coa realidade oprímeme o pensamento estañando o río do fluír das miñas palabras núas. (Pérdense)
Asasíname, estrúia-ma mente, inmensa, infinda, penetrante.
Dór. Lus parpadeante. Tormentos inalterábeis.
Fría enerxía deste sol interior, endexamais aceso.
Nefasta surrealidade.
Angustia, confusión.
Anódino escintileo do meu sangue.
Perduran os berros da aleivosía e desampárome.
Axexo o decrépito latexar do fado no meu ricto
e a voaxa da rexouba que co seu marmurio s’espande por toda a estancia,
precipítase silandeira sobre o meu corpo
escaldándo-ma vida.
Intencional a queima que me volve tizón o van.
Ogallá sandara o descontrol desmesurado do labirinto de fume que forman meus pálpitos.
Circunstante desleixo das tebras esquecidas polo frío desta luz atroz.
Perdo a visión. Subxugación á dór.
Desacóugome nese rechumir ameazador do ar.
Contemplo ese tinguilear tartaral que orixinou unha axada do tempo.
Vislumbro o afiar do filo do coitelo que resgou o límite da noite.
Afógome, agótome, sinto-ma existencia estoupándome na caluga.
Penétrame esta luz danándo-ma córnea.
Fíltranna miñas perfebas e se volve grisácea.
Bulideira espiral da terra qu’a miña orde estouras.
Equilibrista entr-as raidas da penuria…
Comigo morres xa.